《هوالله》
ای بنده الهی، عبدالبهاء ناله و فغان ترا استماع نمود و با تو همراز گشت و هم آواز شد، و به درگاه احدیت عجز و نیاز آورد، که ای شمس حقیقت و حقیقت الوهیّت، من و این بندهُ شرمنده را بنواز، و بنار محبتت بگداز، محرم راز کن و همدم و هم آواز تا در حدیقهُ اشتیاق شهنازی زنیم، که عالم امکان را باهتزاز آریم، توئی مقتدر و توانا و توئی بخشنده و یکتا. ع ع
بشاره النور-ص۱۹۴
