《هوالله》
ای بنده الهی، عبدالبهاء ناله و فغان ترا استماع نمود و با تو
همراز گشت و هم آواز شد، و به درگاه احدیت عجز و نیاز
آورد، که ای شمس حقیقت و حقیقت الوهیّت، من و این
بندهُ شرمنده را بنواز، و بنار محبتت بگداز، محرم راز کن
و همدم و هم آواز تا در حدیقهُ اشتیاق شهنازی زنیم، که
عالم امکان را باهتزاز آریم، توئی مقتدر و توانا و توئی
بخشنده و یکتا. ع ع
بشاره النور-ص۱۹۴
