برای بهائیان، عبدالبهاء مفسّر رسمی آثار بهاءالله است و بدین جهت نوشته‌ها و نطق‌هایش بخشی از بدنهٔ اصلی آثار آئین بهائی را شکل می‌دهد.[۳۲] علاوه بر چندین کتاب، از وی بیش از ۲۷۰۰۰ نامه به جای مانده‌است.[۳۲] بیشتر آثار عبدالبهاء پس از ۱۸۹۲، در دورانی که وی پس از پدرش مسئولیت ادارهٔ جامعهٔ بهائی را بر عهده داشت، نوشته شده‌است؛ اما در زمان پدرش نیز رساله‌ای در مورد مدرن‌سازی ایران (رسالهٔ مدنیّه، ۱۸۷۵) و هم چنین تاریخ کوتاهی از آئین‌های بابی و بهائی (مقالهٔ شخص سیاح، ۱۸۸۶) نوشت.[۳۲]
از یک نظر، آثار عبدالبهاء را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: دستهٔ اوّل متونی که توسّط او به نگارش درآمده و دستهٔ دوم سخنرانی‌ها، نطق‌ها و گفتگوهای وی که ثبت شده‌است.[۱۷] در میان دستهٔ اوّل می‌توان به آثار زیر اشاره کرد:
- رساله مدنیه که در حدود سال ۱۸۷۵ به فارسی به نگارش درآمده و در سال ۱۸۹۲–۱۸۹۳ در بمبئی به چاپ رسید.[۱۷]
- مقالۀ شخص سیاح تاریخ مختصر آئین بابی و بهائی[۳۲] که در حدود سال ۱۸۸۶ به فارسی و بدون ذکر نام نویسنده نگاشته شده.[۱۷]
- رساله سیاسیه که در حدود سال ۱۸۹۳ به فارسی نگاشته شده‌است و بدون ذکر نام نویسنده به انتشار رسیده است.[۱۷]
- تذکرة الوفا که در حدود سال ۱۹۱۵ نوشته شده و در ۱۹۲۴ در حیفا به چاپ رسید. این کتاب شرح حال برخی از مؤمنین اوّلیّه بابی و بهائی است.[۱۷]
- الواح نقشهٔ ملکوتی (۱۹۱۶–۱۹۱۷)[۳۲]
- الواح به انجمن صلح لاهه(۱۹۱۹)[۳۲]
- الواح وصایا (وصیت‌نامهٔ وی)[۳۲]
- حجم بسیار زیادی از مکاتبات و نامه‌های عبدالبهاء (الواح) خطاب به افراد گوناگون در شرق یا غرب که در مجموعه‌ای با عنوان مکاتیب عبدالبهاء به فارسی و عربی جمع‌آوری شده‌است.[۱۷]
در میان دستهٔ دوم می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- مفاوضات این کتاب جمع‌آوری گفتگوهایی است که عبدالبهاء با لورا بارنی بر سر میز نهار داشته‌است. متن فارسی کتاب اوّلین بار در ۱۹۰۸ به چاپ رسید.[۱۷]
- نطق‌هایی که عبدالبهاء در حین سفرهایش به غرب در اروپا و آمریکا داشته‌است در کتاب‌های گوناگونی جمع‌آوری شده‌است از جمله Paris Talks, Abdul-Baha in London و Promulgation of Universal Peace.[۱۷] مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها و نطق‌های عبدالبهاء در سفرهایش در اروپا و آمریکا، در سال ۱۹۲۱ در قاهره به فارسی منتشر شد.[۱۷]
عمدهٔ آثار عبدالبهاء به زبان فارسی است. البتّه وی کاملاً بر زبان عربی مسلّط بود (او بیشتر عمر خود را در کشورهای عربی گذرانده بود) و آثاری به زبان عربی نیز نوشته است. سبک عربی او بسیار منظم، امّا گاهی اوقات پیچیده‌تر و گاهی متداول‌تر و خالص‌تر از پدرش است.[۲][۳۳] او همچنین تعدادی اثر به زبان ترکی عثمانی دارد.[۳۲] هم در زبان عربی و هم در فارسی او مهارت خاصّی در پرورش آگاهانه اقسام ادبی داشته‌است. آثاری چون رساله مدنیه و رساله سیاسیه نزدیکی خاصی با آثار بسیاری از اصلاح‌طلبان آن زمان چون «ملکم خان» دارد البتّه میزان تأثیر هر یک باید عمیق‌تر بررسی شود.
